Kadıköy escort, yağmurlu bir akşama uyanıyordu. Rıhtım’da yürüyen insanlar, şemsiyelerine seks sarılmış, aceleyle bir yerlere yetişmeye çalışırken, 24 yaşındaki Elif bir apartman boşluğunda montunun içine kıvrılmıştı. O sabah yağmurla birlikte uyanmıştı; belki de her sabahı yağmurla uyanıyordu artık, fark etmiyordu.
Elif’in hikâyesi sıradan değildi ama anlatanı da kalmamıştı. Ordu’dan İstanbul’a, “Bir iş bulur, ayaklarımın üzerinde dururum,” diyerek gelmişti. Ancak Kadıköy escort kalabalığı, kimseyi umursamayan caddeleri, onun gibi yalnız ruhları içine alıp unutan bir şehirdi.
İlk aylarını bir arkadaşının yanında geçirdi. Kafelerde garsonluk, temizlik işleri, ne bulduysa yaptı. Ama hayat pahalıydı, kira yükü ağırdı. İşverenler ya sigortasız çalıştırıyor ya da hakkını vermiyordu. Kalacak yeri kalmadığında, son çare olarak sokaklarda yaşayanlarla tanıştı. Onlardan biri, “Senin gibi güzel bir kız, neden hala aç geziyor?” dediğinde, içinde bir şeyler koptu.
İlk gecesi Moda sahilinde, bir aracın içinde geçti. Gözlerini kapattı, bedeni uyuştu. Geri dönmek istedi ama gidecek hiçbir yeri yoktu. O günden sonra her gece, bir başka yüze gülümsedi, bir başka acıyı içine gömdü. Kendini değil, hayatta kalmayı seçmişti.
Gündüzleri parkta dinleniyor, sokak aralarında kayboluyordu. Elinde bir kitap, cebinde birkaç bozukluk… Kadıköy sokakları onun için artık bir ev gibiydi. Moda’da bir duvarın köşesine küçük bir yastık gizlemişti. Orada dinleniyor, hayalleriyle baş başa kalıyordu.
Bir sabah Caferağa’da eski bir kitapçıya sığındı. Sahibi yaşlı bir kadındı. Elif’in halinden anladı, “Yardım ister misin?” dedi sessizce. Elif önce sustu, sonra gözyaşlarını tutamadı. Kitapçı kadının verdiği küçük işlerle eskort yeniden bir şeyler tutundu hayata. Temizlik yaptı, rafları düzenledi. Geceleri çalışmayı bıraktı.
Artık her sabah kahvesini kitapçı dükkanının önünde içiyor, geçenlere gülümsüyordu. Yaraları tamamen geçmemişti ama artık her şeyin sonu olmadığını biliyordu.
Bir yanıt yazın