Dilan, Üsküdar Meydanı’ndan sahile doğru yürürken başını hafifçe öne eğmişti. Sırtında ince, solmuş bir kaban, yüzünde ise yılların bıraktığı yorgunluk vardı. Kız Kulesi uzaktan silik görünüyordu ama Dilan oraya her sabah götten aynı şekilde bakıyordu. Herkesin gözünde sadece bir taş bina olan bu kule, onun için bir hatırlatmaydı: Dünyada hâlâ yalnız olmadığını düşündüğü tek şeydi belki de.
24 yaşındaki Dilan, Şanlıurfa’da doğmuştu. Babası yıllar önce evi terk etmiş, annesi ise temizlik işlerinde sürüklenerek beş çocuğu büyütmeye çalışmıştı. Dilan en büyüklerindendi ve erken yaşta yük taşımaya başlamıştı. Lise bitmeden çalışmaya, eve para getirmeye başlamıştı. Ama ne kadar çabalarsa çabalasın, hayat bir türlü kolaylaşmamıştı.
18 yaşına geldiğinde İstanbul’a kaçtı. Ne doğru düzgün parası ne kalacak yeri vardı. İlk günlerini Esenler’de bir akrabanın yanında geçirdi, sonra Üsküdar escort geçti. Boğazın kenarında yürümek, düşünmek, kimseyi tanımadan kimseye görünmeden yaşamak istiyordu. Üsküdar’ın taş sokaklarında kaybolurken, içindeki sessiz çığlığı sadece o duyuyordu.
Bir tekstil atölyesinde işe başladı ama sigortasız, uzun saatler ve düşük ücretle. Sonra işler kötü gitti, atölye kapandı. Dilan sokakta kaldı. Soğuk bir gece Kadıköy İskelesi’ne yürürken tanımadığı bir kadın yanına yaklaştı. Yardım ettiğini, kalacak yer ayarlayabileceğini söyledi. Dilan başta reddetti, sonra çaresizlik kabul ettirdi. Bir gece kalacaktı… ama o gece aylar sürdü.
Dilan, Üsküdar escort tanınmaz biri hâline gelmişti. Geceleri sokağa çıkıyor, sabahları seks sessizce Kız Kulesi’ne bakıyordu. Her gün kendine “Bu benim hayatım değil,” diyordu. Bir gün sahilde bir bankta otururken eline geçen broşürde şu yazıyordu:
“Kadınlar için destek hattı – barınma, terapi, yeni bir başlangıç.”
Cesaretini topladı, aradı.
Dilan şimdi bir kadın dayanışma merkezinde kalıyor. Aşçılık kursuna başladı. Artık sabahları eskort erkenden kalkıp Üsküdar’da bir simitçide çalışıyor. Akşamları kitap okuyarak uyuyor.
Bir yanıt yazın