Ayşegül 27 yaşındaydı. Pendik escort ara sokaklarında, üç katlı eski bir binanın çatı katında tek başına yaşıyordu. Evi küçüktü ama ona yetiyordu. Sobalı mutfağında demlenen çayın sesi, hayatındaki sessizlikleri seks bastıracak kadar sıcaktı. Sahile yakın yaşamak onun için tesadüf değil, bilinçli bir tercihti. Her sabah Pendik sahiline iner, martıların sesine karışan iç düşüncelerini dinlerdi.
Ayşegül’ün yolu İstanbul’a kolay gelmemişti. Erzurum’da doğmuştu. Okumak isteyen, ama “kız çocuğuna gerek yok” denilerek okuldan alınan milyonlarca kadından biriydi. 18 yaşında istemediği biriyle evlendirildi. Kısa sürede evliliği zorluklara, baskılara ve sessiz gözyaşlarına dönüştü. Ailesi, “sabret, kocandır” dediğinde, içinde bir şeyler tamamen kırılmıştı.
25 yaşına bastığında, cesaretini toplayarak evden kaçtı. İstanbul’a geldiğinde cüzdanında sadece 300 lira vardı. İlk birkaç günü Pendik’te bir parkta geçirdi. Açlık ve korku içinde geçen gecelerden sonra, bir kadın ona Pendik escort Belediyesi Kadın Destek Merkezi’ni önerdi. O kapıdan içeri girdiğinde sadece sığınacak bir yer değil, ilk defa kendi kararlarını verebildiği bir hayat buldu.
Merkezde barınmaya başladı, ardından psikolojik destek aldı. Kadınlara yönelik açılan aşçılık kursuna katıldı. Hamura dokunmak, tarifleri öğrenmek, onun için terapi gibiydi. Kurstan sonra Pendik Çarşı’da küçük bir lokantada oral çalışmaya başladı. Önce bulaşık yıkadı, sonra mutfağa geçti. Bugün o lokantada ustabaşıydı. Hem çalışıyor, hem de biriktiriyordu.
Küçük bir hayali vardı: bir gün kendi lokantasını açmak. Hayatı boyunca sahip olmadığı şeyleri kendine vermek istiyordu artık: huzur, saygı ve kendi sesi.
Bir gün iş çıkışı sahilde otururken defterine şöyle yazdı:
“Beni yok saydıkları yerde yeniden var oldum. Pendik escort, benim ikinci doğum yerim.”
Ayşegül artık bir sığınmacı değil, kendi yaşamının sahibi olmuş bir kadındı. Geçmişi silinmemişti belki ama artık onu yönlendiren tek şey geleceğiydi.
Bir yanıt yazın