Aslı, 24 yaşındaydı. Çekmeköy escort kenar mahallelerinden birinde, küçük, rutubetli bir odada yaşıyordu. Geceleri çalışıyor, sabahları erkenden eve dönüp perdeleri sıkıca kapatıyordu. Hayat ondan çok şey almıştı, ama en çok da “normal” olma şansını…
Küçükken ailesiyle birlikte Kars’ta yaşıyordu. Yoksul ama sevgi dolu bir evdi onlarınki. Ta ki babası hastalanıp hayatını kaybedene kadar. Annesi tek başına üç çocuğa bakmaya çalıştı ama olmadı. Aslı 15’ine geldiğinde cimcif okulu bırakıp İstanbul’daki halasının yanına gönderildi. Ama o evde ilgi değil, hor görülmek vardı. Kısa sürede evden kaçtı. İş aradı. Önce temizlikçilik, sonra garsonluk yaptı ama barınacak yeri yoktu. Bir gün cebinde hiç parası kalmadığında, ona bir “çözüm” sundular.
“Geçici” sandığı o karar, yıllar sürdü. Aslı artık bir hayat kadınıydı. Bunu kabul etmek kolay olmadı. Her gecesi korkuyla, her sabahı pişmanlıkla geçti. Ama sokakta kalmaktan daha ağır bir seçenekti yoktu o zaman. Çekmeköy sokaklarında geceleri görünmez olmaya çalışarak yaşıyor, insanların acımasız bakışlarına direniyordu. Herkes susuyordu. Herkes biliyor ama görmüyor gibi yapıyordu.
Bir gün sabaha karşı eve dönerken, bir apartman kapısına iliştirilmiş bir ilan gördü:
“Kadınlara Ücretsiz Destek Merkezi – Barınma, Eğitim, Danışmanlık”
Günlerce düşündü. Sonra bir sabah, hiçbir şey demeden o adrese gitti. Korkuyordu. Ya yargılanırsa? Ama karşısındaki kadın sadece güldü ve “Hoş geldin Aslı,” dedi. O an ağladı. Belki de yıllardır ilk defa birinin onun ismini söylemesi, bir insan gibi davranmasıydı bu.
Aslı artık o merkeze düzenli gidiyor. Bilgisayar kursuna başladı. Hâlâ geçinebilmek seks için çalışıyor ama eskisi gibi değil. İçinde bir çıkış yolu olduğuna inanıyor artık. Hayalini sorsan, küçük bir kafe açmak ister. Güler yüzle insanlara çay ikram etmek, kendi emeğiyle ayakta durmak. “Belki bir gün,” diyor kendi kendine, “belki bir gün olur…”
Bir yanıt yazın